اشعار

صد ساعت است صورت من درد می‌کند

خون در رگان غیرت من درد می‌کند

خسته‌تر از همیشه به راه افتاد

در چهره‌اش، شعاع غصه نمایان بود

خيابان، ظهر خلوت بود و او پر موج و توفانی

قدم می‌زد خودش را غرق در افکار طولانی

عطر حضورت در زمین و آسمان جاری

فرزند خورشیدی و نورت در جهان جاری

از شیشه های شهر کابل خون چکان پیدا است

آیینه های شهر مان هر روز عاشورا است

ما آستین ترمَه دوز یَک چَپَن بودیم

ما دست گرم شال دَور یَک یخن بودیم

احتیاط اهل مدینه، که فضا چون شام است

خارجی خواندن با طعنه، خودش دشنام است