در آن سوی سال ها، در روزگاران شاد کودکی که هنوز بار غم ها بر شانه هایم نخوابیده بود و هنوز مزه درد در کامم

تیک تاک تیک تاک، خانه که آرام باشد پتک ثانیه ها میکوبد توی سرت. باطری ساعت را برمیدارم زمان روی ساعت دو ثابت میماند. پتویم

من، یک کاغذ پران باز هستم. از روزی که خودم را شناخته ام، سروکارم با تار و کاغذ پران بوده است. سراسر بهار و تابستان

پسرک پیش خودش گفت: – خدایا، تا کی اینطور میبارد؟ آهسته از زیر صندلی برآمد، کنار ارسی ایستاده زمزمه کرد: – به!…به!… بعد، بینی و

بلندی اقبال کارش را کرد. فاصله ی من تا زمین کوتاه شده بود که پایم لغزید. زودتر از این سنگ زیر پایم را خالی میکرد،

یک‌ سال پیش وقتی خانه را ترک کردم. آسمان گلشهر در کسری از ثانیه به ابر نشست. از پله‌ها به پاگرد سرازیر شدم. دانه‌های ضعیف

در کوچه ی هفتم (1) مثل سگ می‌دوند بی‌ریشه‌ها. “حرامزاده ها دیگر پشت من نیایید. شماها از طالب پست‌ترید. شما را به همان اسب تروا

⑴ باز ساعت۳ بود.سه شنبه ساعت3. سر چهار راه ایستادم. در همان نقطه. جایی که او را دیده بودم. او که زیبا بود، با پلاستیک

روی اولین صندلی خالی قطار می‌نشینم. یکی از چهار صندلی است که دوتایش خلاف جهت حرکت قطار است. یک لحظه مردد می‌شوم بین انتخاب. تهوع

حالا که خانه ی درختی ات را خراب کردم، بیا بـرویم داخـل غـار پهلـوی مـن زندگی کن. داخل غار آتش روشن می کنیم و گرم

دانه های برف آرام و رقصان خاکسـتری آسـمان را بـه خاکسـتری آسـفالت خـاك گرفته وصل می کردند. بعضی شان روی شاخه های لخت و خاکستری

چشم هايم را ميمالم و دوباره به همان طرف ميبينم؛ تابلو، هنوز سر جايش است. اينبار، تابلو حقيقی به نظر ميرسد؛ شايد حقيقت همان تابلوييست