به تو گفتم که در این دور شدن ناچاری؟!
سر به تایید تکان دادی و گفتی آری!
بر تابلو نوشته شده مرز، چند بار
یعنی چقدر مانده به تو؟ چند انتظار؟!
تو چه موجود خدایی، تو چه دردی چه دوایی
که همه آیت عشقی، که همه لطف و عطایی
گفت مادر سخن از درد و به چشمى تر گفت
قصّۀ ناخلفان، شیرخطایان برگفت
آدمی پرنده نيست
تا به هر کران که پرکشد، برای او وطن شود...
آسمان لب باز کرد و گفت‌وگوها جان گرفت
خاک یکسر بوی شبنم، رنگ تاکستان گرفت
با نسیم روضه‌ات دیوانه کردی باد را
صحن‌ها هو می‌کشند این شور و این فریاد را
غزل غزل پر دردم غزل غزل سردم
چگونه با سبدی بی ستاره برگردم
در بازوی من رسم کن رنگین کمانت را
از چشم‌های من تماشا کن جهانت را
هر صبح که از خواب برمی خیزم
بر شیشه یخ گرفته...
می‌کشاند مرا به سمت خودش باز از لابه‌لای شب‌بوها
با دو دستان پُرطراوت خویش می‌رهاند مرا در آن‌سوها
«جان پدر کجاستی؟»، «اینجا کنارِ جو»
لت می‌خورم به دست دو مأمورِ تندخو
