اشعار

من زنم، یک دردمند دورۀ دیرینه ام

وارث غم‌های بی‌پایان صد تهمینه ام

امشب به من از رستم و از ببرِ بیان خوان!

شه‌نامه اگر نیست، کمی از اخوان خوان!

بغض کرده چشمم امشب موج طوفانی ستم

کوره راه سرنوشت زشت طولانی ستم

پشتِ‌سر از هرچه مرداب است، اشکم خسته‌تر

پیشِ‌رو از هرچه بن‌بست است، چشمت بسته‌تر

به روی مغزم اگر هر قدر قدم زده باشی

بخند! دوست ندارم غریب و غم‌زده باشی

دوباره مثل خودم، با خودم، بدون خودم

نشسته‌ایم مقابل، من و جنون خودم

کی توانم بعد ازین من ترک دیدارت کنم

گر به خواب ناز باشی زود بیدارت کنم

در نگاه ما نمای گریه‌آور یافته

صحنه‌های ساده‌ای که شور محشر یافته

از وجودت راه می‌افتد منِ تنها منت

روح سرگردانِ مانده در تهِ پیراهنت