اشعار

یارب سزای بی‌وطنی را روا مدار

هجرت درست؛ بی‌چمنی را روا مدار

دیوار روی باور بیگانه ساختند

سقفی به روی خانه‌ی ویرانه ساختند

بدون تو بیابان در بیابان طاقت آوردم

بدون چتر، حتا زیر باران طاقت آوردم

درين زمانه‌ی بی‌هم‌نفس به کوه رسيديم

که تا، ز غربت پامير يک صدا بگشايم

نرگسم اما ز استغنا کله گم کرده‌ام

شاعر شهرم؛ ولی شعر نگه گم کرده‌ام

دل غریب من از گردش زمانه گرفت

به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت