اشعار

در شروعی خموش و مه آلود، میرسم تا به انتهای خودم

مثل این کفش‌های آواره میروم‌ باز پا به پای خودم

برون پنجره ی تیره ی همیشه ی من

نهال نو تک من، دست و پا و ریشه ی من

درون خلوت خود کرده ماه سر در چاه

و در سیاهی شب قصه ی سحر، در چاه

به حُکم چشم‌هایت می نویسم نامه ای دیگر

دلم را در میان نامه می پیچم پریشان تر

او را نه بد نه خوب فقط ماه می‌کشم

او را غم یک آدم خود خواه می‌کشم

نشسته برف پیری روی مویت، دلم می‌خواست تا باران بگیرد

تنت از خستگی خرد و خمیر است، بیا تا خانه بوی نان بگیرد

جامانده روح دختران، آن‌سوی دروازه

دنیای سبز و بیکران، آن‌سوی دروازه