اشعار

دوباره آشفته­ خوابم امشب که دیده­‌ام دیده خوابِ کابل

خرابم امشب، خرابم امشب، خرابم امشب، خرابِ کابل

دست و آتش و دیوار؛ برق صورت حورا

ماه می‌شود تکرار، چشم‌های شب‌بو را

چه مرگت می شود خانم؟ که لبخند زمان باشی

به این دیوانه روز یک دو نوبت همزبان باشی

شب را سفید کرد و سحر را سیاه کرد

سقف آمد و دهانه‌ی در را سیاه کرد

بستر خارزار من کابل، قلب پر انفجار من کابل

گریه و میز کار من کابل، جای خالی یار من کابل

من گم شدم، تو گم شدی، او بی‌گمان گم شد!

نامش چه بود آرامشی که ناگهان گم شد؟

ما درختان سرو یک باغیم، یا دو تا گل که در دو گلدان است

ما دوتا، شعبه های یک رودیم ما دو تا را دو جسم و یک جان است

خوابیده در آغوش خودش دختر جنگل

احساس قدم می زند آن سو تر جنگل

خاموش، روشن باز هم... هی می‌شود خاموش

خورشید من دارد پیاپی می‌شود خاموش

با سنگ هوس شیشه‌ی انگور شکستند

جام عسل و جامه‌ی زنبور شکستند

دو روز بعد پدر می شود فراموشت

همین دو دیده ی تر می شود فراموشت