آسمان لب باز کرد و گفت‌وگوها جان گرفت
خاک یکسر بوی شبنم، رنگ تاکستان گرفت
با نسیم روضه‌ات دیوانه کردی باد را
صحن‌ها هو می‌کشند این شور و این فریاد را
غزل غزل پر دردم غزل غزل سردم
چگونه با سبدی بی ستاره برگردم
در بازوی من رسم کن رنگین کمانت را
از چشم‌های من تماشا کن جهانت را
هر صبح که از خواب برمی خیزم
بر شیشه یخ گرفته...
می‌کشاند مرا به سمت خودش باز از لابه‌لای شب‌بوها
با دو دستان پُرطراوت خویش می‌رهاند مرا در آن‌سوها
«جان پدر کجاستی؟»، «اینجا کنارِ جو»
لت می‌خورم به دست دو مأمورِ تندخو
شب بی تو از ستاره صدایی نمی رسد
آوای ماهتاب به جایی نمی رسد
ای ابر خشک! آبی از اين چشم تر ببر
در گوش تاک تشنه ز باران خبر ببر
شاخه بی‌سیب و جهان دامن پُر از سنگ است
بر سر هیچ میان دو برادر جنگ است
از باهمیِ قطره دریا می‌شود پیدا
برخیز، از امروز، فردا می‌شود پیدا
جاریست در هوای خراسان بهار تو
در ذهن کوچه‌ها و خیابان بهار تو
