اشعار

دقیقن همین که دلم را به سوی خودت می کشیدی

جمال خودت را همان جا به روی خودت می کشیدی

از در و بام زمین آزار می‌روید چرا

وحشت از در، ناله از دیوار می‌روید چرا

مرا از سنگزارِ بُغض ویرانگر پدید آورد

ترا از تار و پود برگِ نیلوفر پدید آورد

گاه بر خنده‌ی بیهوده‌ی خود گریه کنم

گاه بر فرصت فرسوده‌ی خود گریه کنم

پاسخ بده کجا ببرم خلوتم کجا

از حیط ی دو دست بلایش کنم رها

عطر پاشیده شد خراسان را، شهر در انتظار خورشید است

نام شمس الشموس می آید، لحظه ی استتار خورشید است