اشعار

در گشودم... باز شد خاموشی خاموش من

پر شد از یک لذت آوازخوان آغوش من

در شروعی خموش و مه آلود، میرسم تا به انتهای خودم

مثل این کفش‌های آواره میروم‌ باز پا به پای خودم

برون پنجره ی تیره ی همیشه ی من

نهال نو تک من، دست و پا و ریشه ی من

درون خلوت خود کرده ماه سر در چاه

و در سیاهی شب قصه ی سحر، در چاه

خون‌واژه‌ها هجوم می‌آوردند

تا بشکنند قفل دهانم را

به حُکم چشم‌هایت می نویسم نامه ای دیگر

دلم را در میان نامه می پیچم پریشان تر

امسال هم گذشت و دلی شعله ور نشد

چشمی برای غربت آیینه، تر نشد

او را نه بد نه خوب فقط ماه می‌کشم

او را غم یک آدم خود خواه می‌کشم