اشعار

نوروز؛ پیام‌آورِ عشق است و امید است

پیکی که لبش نامه‌ بر مهر و نوید است

غریبه غریب است و تنها برادر

چه اینجا برادر، چه آنجا برادر

من از ایرانم ولی در شهر تهران نیستم

از دوشنبه هستم و در تاجیکستان نیستم

بی‌تاب که او را نکند دیر بخواهد

می‌رفت که آب از شرر تیر بخواهد

عاقبت زنجیر ما را چون کلاف

بافت محکم این عمو زنجیرباف

دو چشم سرمه‌ پرِ قندهاری‌ات زیباست

دو گونۀ تر و سرخِ مزاری‌ات زیباست

نوروز و فروردین؛ عطر گل و ریحان

اردیبهشتی شد خاک بهشتیان

باد در پیرهن دود به خود می پیچید

هر کسی جای خبر بود به خود می پیچید