اشعار

غرور رفته از میان عقاب پر کشیده است

چه زخم تازه ای به جان ما تبر کشیده است

بعد تو با درد با سیگار عادت می‌کنم

من که با آینده بالاجبار عادت می‌کنم

گفتم که دل ز دست تو گیرم ولی نشد

بر گویمت ز عشق تو سیرم ولی نشد

بیا به بی کسی باغ و راغ گریه کنیم

به ملک بی چمن و بی چراغ گریه کنیم

حُکم آمد که شَوَد بخت درختان تبعید

ماه در چَنبرۀ کوه و بیابان تبعید

بیا به عاشقی و شعر متّهم باشیم

بیا بهانه نگیریم عشق هم باشیم

دوباره آمده در شهر نابِ آیینه

و زندگی‌ش پر از آفتابِ آیینه

پیکرت یادگار "سلسال" است، مرد دوران سرکش تاریخ

جذبه ات شعله های "شهمامه"، که نهان کرده آتش تاریخ

بیا بنشان به لبهایم نگین یک تبسم را

سکوت تلخ را بشکن بیا سر ده ترنم را

خسته بودیم و باز می‌رفتیم

سوی مرگ این مسیر جریان داشت

آخ دستی که به موهای گروگان بند است

رگ نه ساله لطیف است و به آن، جان بند است