پس از تا سوختن گرما و گرما
چو سکری سرد میپیچید در ما
پذیرا شو! مرا ای عشق انسانی پذیرا شو
مرا با بوسه های گرم و طولانی پذیرا شو
عبور می کند از کوچه های وحشتناک
حدود نیمه ی شب بوی خسته ی تریاک
گفتم ز چه رو بسان نی نالانی
ای اشتر مست شعر من جولانی
عاشق نباشی حس باران را نمی‌فهمی
فرق قفس با یک خیابان را نمی‌فهمی
دریاها دهان باز کرده اند برای فرزندانت
درخت ها سیم خاردار روییده اند
نوروز از راه آمده بر تن گل‌سرخ
همراه با آلاله و سوسن گل‌سرخ
چون یخ همیشه در دل گرماستی وطن
بدون شک که دوزخ دنیاستی وطن
از پنجره می‌دید که چاهی است به راهم
لبخند به لب داشت که راهی است به چاهم
بی‌گریه و سوز و ساز محزون خفته
چون عاشقِ یار مرده در خون خفته
فرو مرده چراغ آسمانه
بر افتاده شکوه آشیانه
