اشعار

طبق معمول این حوالی سهم چشمان شماست

سبز شالی زار ها محتاج باران شماست

لب درياچه ها کج می کند ابروی ماهش را

به چنگ باد و آتش می دهد طرح نگاهش را

در من دوباره زنده خواهد شد، اندیشه های آتشین امشب

شوق عروج آسمان دارم از حجم سنگین زمین امشب

از شاخه های سرو و صنوبر بلند شد

ناگاه دسته دسته کبوتر بلند شد

این بزم عاشقانه برای ثواب نیست

در درس عشق، حرف حساب و کتاب نیست

دل از امید، خم از می، لب از ترانه تهیست

امید تازه به سویم میا که خانه تهیست

مگو که باغ کجا رفت و آشیانه چه شد

مگو ترانه سرایان چه شد، ترانه چه شد

بخوان امشب مرا در خلوت سبزت برای خود

که بی تو می رسم در لحظه های انتهای خود

غرور و ناز تو زیباست با زنانگی ات

مرا ببوس، بریز از شراب خانگی ‌ات

از خانه می­‌کشم به خیابان شریف را

تا تر کند ترانه باران شریف را

بلخ با چهره‌ی اساطیری غرق اندوه کرده دنیا را

زخم‌ها جلوه‍‌ی دگر داده‌ست سرزمین همیشه تنها را