گاه بر خنده‌ی بیهوده‌ی خود گریه کنم
گاه بر فرصت فرسوده‌ی خود گریه کنم
آیا کسی موهایت را در باد دیده است؟
این شاعران بنیاد بر کن را...
تو از سقوط در پرتگاهی می ترسی
که آن طرف شانه های من است
پاسخ بده کجا ببرم خلوتم کجا
از حیط ی دو دست بلایش کنم رها
تقصیر من نبود
پاییز که از شاخه افتاد پرت شدم توی حیاطی جنگ زده...
عطر پاشیده شد خراسان را، شهر در انتظار خورشید است
نام شمس الشموس می آید، لحظه ی استتار خورشید است
چه میشد در میان چشم‌هایم خانه میکردی
و یا در سایه دیوار من کاشانه میکردی
مردان برنو خفته در خونند ای بانوی چادر نشین کوه
همچون تنور شعله ور - هر شب - برمی‌کشند از آستین کوه
منی که بیست خزان آفتاب را دیدم
منی که بیست زمستان عذاب را دیدم
دوست دارم هر کجا افتد گذارت، بگذرم
کوچه‌ها را یک به یک در انتظارت بگذرم
این حس غریبی است كه شب‌ها تو را
بیش‌تر احساس می‌كنم
