غزل

این پیاده می‌شود آن سوار می‌شود

صفحه چیده می‌شود گیر و دار می‌شود

خدا همیشه به کار گره ‌زدن بوده است

به فکر ساختن کار مرد و زن بوده است

آی دوزخ‌سفران‌! گاه‌ِ دریغ آمده‌ است‌

سر بدزدید که هفتاد و دو تیغ آمده‌ است‌

غزل نشد وطنم، اشکِ بی‌امان: وطنم!

فرار می‌کنم از این وطن به آن وطنم

به این درخت ببین ساعتی شکوفا باش

رها شو از سر و تن، چشم شو تماشا باش

هر روز می رسم لب این سالخورده رود

با کوزه ای که بشنوم از آب ها سرود

ای روح سرگردان سرگردان سرگردان

از بلخ تا قونیه، از بهسود تا تهران

فتاد همهمه در ماهیان: چه غم شده است؟

عجیب هست ولی آب رود کم شده است

به پا كردی میان سینه ام صد سوز دیوانه

همان وقتی كه گفتی عاشقی، دیروز دیوانه

آتش زدی به من، به دل زخمی ام عزیز

یك چینی شكسته شدم ریز، ریز، ریز

دوباره بغض عجیبی درون حنجره شد

فضا شبیه اتاقم بدون پنجره شد

آماده ام که شکل شوم محتوا شوی

من قانع ام که حنجره ام را صدا شوی