شکوفه ریخت، چمن پیر شد، بهار گذشت
نیامدی و بهارم به انتظار گذشت
بعد از شما یعنی دوجین گلدان خالی
یعنی دو تا پیراهن خشک سفالی
به مردم وطنم من رجوع خواهم کرد
به ريشه های تنم من رجوع خواهم کرد
توفنده‌باد سِکه‌ی‌گردون به‌فال تو...
آموزگارِ پهنه‌ی گیتی مدال تو
دیوانه شدم تا که چشیدم ز سبویت
لا حول و لا قوة الاّ گل رویت
صدای گریه هایم در غروب سرد یادت هست؟
که می گفتم : مرو، این جا بمان، نامرد! یادت هست؟
دود چراغِ موی تو مجمر به پا کند
ابرو مگو! که شدت خنجر رها کند
ای کشته‌ی صد رنگ و نیرنگ و تحاشی‌ها
در متن باید، مرگ مردان، نه حواشی‌ها
چشمان تو دو دشت پر از آهوان مست
میخانه های شب‌زده با مردمان مست
باز هم گردیده ام تنهای تنها، ظالمک!
خودکشی کردند در من آرزو ها، ظالمک!
ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺎﻋﺮ ﻭ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﻏﺰﻝ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺍﻡ
ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻣﻔﻌﻮﻝ ﻓﻌﻞ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺍﻡ
بیا بهار! ولی با چراغ فروردین
که تا نفس بکشیم از دماغ فروردین
