اشعار

بهار آورده گل، تا یار من گیسو برآشوبد

جهان را باز با یک گوشه ابرو برآشوبد

در چشم های او که از آن عشق می تکید

می شد نگاه حضرت خورشید را کشید

ستاره در غزل پیچیده یک دامن زلیخا جان

مرا آویخته در شاخه ی مهتاب سرگردان

منتظر مانده ام که برگردی تا غزل هایم عاشقانه شود

مثل تزریق خون به یک بیمار، لب تو وارد ترانه شود

از نگاهت قرن‌ها سیراب سقاخانه‌ها

چشم‌های تو دلیل مستی پیمانه‌ها

تا به پیرش، خواجه عبدالله بفرستد درود

کاروانش از هریوا رفت سمت شاهرود

او رسول رحمت بود، پیک مهربانی‌ها

سوره‌ی محبت بود شور همزبانی‌ها

بنفشه رو به سحر سوخت، ارغوان خشکید

نماند ابری و در چشمم آسمان خشکید