اشعار

گله کردی که چرا هیچ به ما سر نزنی

آستینی به سلامی، سخنی بر نزنی

من باد بودم عمر خود را در سفر بودم

منزل به منزل، دل به دل من در گذر بودم

نسیم تازه ای از کوچه باغ نیشابور

وزید حضرت خیّام و خوشه‌ی انگور!

ﻣﻦ میان ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ حتی ﺻﺤﻨﻪ ﺍی ﺍﺯ ﺳﻜﺎﻧﺲ ﻏﻤﮕﻴﻨﻢ

ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺳﺎﺩﻩی ﻣﺮﺩﻡ، ﻣﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﻭﺵ پایینم

بر زلف پَرِیشان چه زنی شانه! رها کن

زنجیر و تو؟ این حلقه به دیوانه رها کن

خانه تاریک، دل باغ و بیابان تاریک

بی تو هر کوچهٔ این شهرک ویران تاریک

صدا ترکید در بغضی که از آواز می ترسید

لبم مانند قبل از شعله ی الفاظ می ترسید

موروثی است این طالع جانکاه اسماعیل

با پای خود رفتن به قربانگاه اسماعیل

خوابیده شب قریه در آغوش ستاره

تابوت خیابان شده گل پوش ستاره