ﻭﻃﻦ

ﻓﺮﻳﺎﺩﻡ اﺯ ﺳﻜﻮﺕ ﺗﻮ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ
اﻧﺪﻭﻩ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﻴﻨﻪی ﻣﻦ ﻏﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ

ﺧﻮﻥ میﭼﻜﺪ ﺯ ﺩﻳﺪﻩی ﻧﺎﻣﻮﺳﺖ ای ﻭﻃﻦ
ﺩﺳﺖ ﺗﺮا ﻏﺮﻭﺭ ﻗﻀﺎ ﻛﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ

ﻭاﺭﻭﻧﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻛﺎﻡ ﺧﺮاﻥ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮ
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻢ ﺳﺮاﺳﺮﺕ ﺁﺩﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ

ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﮔﺮﺩ ﺳﻮﮒ ﻓﻀﺎیِ ﺗﺮا ﺩﺭﻳﻎ!
اﺯ ﺑس که ﺩﺭ ﺗﻮ ﺩﺭﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ

اﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﺭا ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺭﻧﺞ اﺳﺖ ﻛﺎﻣﺠﻮ
ﺟﺎیِ ﮔﻞ ﮔﻼﺏ ﺗﺮا “ﺑﻢ” ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ

اﻳﻦ ﻭاﺭﺛﺎﻥ ﺧﻔﺘﻪی ﺩﺭ ﺧﻮﻧﺖ اﺭﺙ ﺭا
اﺯ ﭘﻴﻜﺮ ﺩﻭﺗﺎ ﺷﺪﻩ‌ای ﺟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ

ﺯﻳﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺳﺮاﭘﺎی ﻣﻦ ﺯ ﺗﻮ
ﺩستی جبینﻧﺸﺴﺘﻪای ﺭا ﺳﻬﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ*

ﺭاﺯﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺳﺨﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﺎ ﺳﺮﺵ ﺧﺪا
ﻫﻲ! ﻣﻴﻬﻦ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﻔﺲ ﺧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ است