مولوی! محسور خود کردی جهان را
در کلامت غرق کردی آسمان را
مولوی ای چشمۀ رقصان حکمت
تشنۀ خود کرده ای پیر و جوان را
هشت صد سالت گذشت و زنده هستی
روح میبخشد سرودت عاشقان را
پارسی بر تارک دنیا درخشد
تا که داری مثنوی جاودان را
گرچه میخواهد کسی در خانۀ تو
خشک سازد ریشه های این زبان را،
میرسد آیا دوباره روزگاری
تا کنم برپا دوباره مهرگان را؟