ﻣﻦ میان ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ حتی ﺻﺤﻨﻪ ﺍی ﺍﺯ ﺳﻜﺎﻧﺲ ﻏﻤﮕﻴﻨﻢ
ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺳﺎﺩﻩی ﻣﺮﺩﻡ، ﻣﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﻭﺵ پایینم
ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺎ ﻓﻀﺎی ﺷﺐ ﺗﻨﻬﺎ، ﺑﻴﻦ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺭﻗﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ
ﺻﺤﻨﻪی ﺑﻌﺪ اتاقکی ﺗﺎﺭﻳﻚ، ﺭﻭﻝ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺮﺹ ﺗﺴﻜﻴﻨﻢ
ﺑﻌﺪ ﻳﻚ مدتی ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ، ﺣﺎﻟﺘﻢ ﺍﺯ ﻓﺸﺎﺭ ﺗﻨﻬﺎیی
ﻓﻴﻠﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻳﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ، ﻛﺎﺕ…! ﻟﻄﻔﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ
ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ، ﺻﺤﻨﻪی ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻡ ﻛﺠﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟
می ﺭﻭﻡ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺁﺭﺍﻳﺶ، ﺗﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺰﺋﻴﻨﻢ
ﻧﻘﻄﻪی ﺍﻭﺝ ﻓﻴﻠﻢ ﻧﺎﻣﻪی ﻣﻦ، ﺩﺭ تماسی ﺧﻼﺻﻪ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ…
بی ﺟﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ، ﭼﻮﻧﻜﻪ میﺩﺍﻧﻢ، ﺯﻫﺮ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﺩﮔﺮ نمی ﺑﻴﻨﻢ
ﺁﺧﺮ ﻗﺼﻪ ﻧﻘﺶ ﻳﻚ ﻣﺮﺩﻩ، ﺑﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ، کسی ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ
ﻣﻨﺘﻘﺪ ﮔﻔﺖ ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻮبی ﻧﻴﺴﺖ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﺯی ﺗﻮ ﺑﺪﺑﻴﻨﻢ
ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮی ﻫﻢ ﮔﻔﺖ: ﻓﻴﻠﻢ ﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﻫﻴﭻ ﺍﺳﺖ
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺗﺸﺎﺑﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻧﻘﺸﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﻓﻀﺎی ﺗﻤﺮﻳﻨﻢ
زندگی ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻘﺸﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻦ سادگی ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻡ
ﺍﻭﻟﺶ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺁﺧﺮﺵ ﺗﺮﺩﻳﺪ، ﻛﺎﺵ! میﺩﻳﺪ ﻭﺍﻗﻌﻦ ﺍﻳﻨﻢ