قاره اندوه

ما رابينسون كروزوئه هاى بى جزيره ايم
گم شده در تنهايى خود
چشم انتظار يكديگر
كه پيدا كنيم هم را
نه قايقى ست
نه دريايى
كار است و كرايه خانه و پول برق و انبوه خبرهاى ناگوار از افغانستان
گاهى دلخوش مى شويم به چيزهايى كه هيچ ربطى به ما ندارد
مثلا تو به بُردهاى يوونتوس
مثلاً من به بُردهاى رئال مادريد
غم ها اما هميشه زيادترند
وقتى ايلان كوردى در آب هاى مديترانه غرق مى شود
ما را هم يكى بايد از آب ها بگيرد
وقتى فرخنده در شاه دو شمشيره سوزانده مى شود
شعله دل ما را يكى بايد خاموش كند
اصلا همين امروز كه تو دلت براى من تنگ شد
براى سيزده كارگر مقتول معدن هم مرثيه نوشتى
و مى دانم كه دور از چشم كبريا و كبير و كيان كوچكت
يك دل سير گريسته اى
من اما نتوانستم چيزى بنويسم
كلماتم در اين چند ماه آنقدر براى شهيدان دهمزنگ ضجه زدند
كه صداى شان افتاده
بگذار در فيسبوك ما مردم به خارج آمده را طعنه فرارى بدهند و بگويند
شماها عيش تان به راه و نفس تان گرم است
من كه ديده ام تو در محله مون پارناس
در قلب پاريس زيبا
يك افغانستان درد را در خواب و بيدارى ات
بر دوش هاى خسته ات مى كشى
تو كه ديده اى من در سودرفوش
كنار يكى از زيباترين درياچه هاى جهان
با هر خبر انفجارى كه از كابل مى شنوم
خاكستر خودم را از روى فرش هاى خانه جمع مى كنم
ما رابينسون كروزوئه هاى تنهاييم على جان
كريستف كلمب هايى كه قاره اندوه را كشف كرده ايم