فانوس

صفا و همدلی ات باز میهمانم كرد
و با عبور ترنم ترانه خوانم كرد

ز دوردست افق، حرف خوب یك رنگی
طلیعه دگر فصل ارغوانم كرد

دلم به سان غباری به روی آینه بود
ولی نگاه تو فانوس آسمانم كرد

دریچه ام بگشودی به روی صبح بهار
بمان كه چشم تو یك صبح ناگهانم كرد

ندای مردم آواره ام به روز وداع
قصیده خوان غم و اشك بی امانم كرد

سپیدۀ قدمت از كدام سمت دمید
كه شاعر سحر و صبح مردمانم كرد