تو می‌روی و غم‌ات عاشقانه می‌ماند
کنارم این دل پر از بهانه می‌ماند
دو برگ یاد غمین از بلوط چشمان‌ات
به‌باغ خاطره‌هایم نشانه می‌ماند
تن صدای تو در هر سرود می‌پیچد
بلوغ نام تو در هر ترانه می‌ماند
مرا به‌نام صدا کن به‌فصل هجرت خویش
همین صداست که در این زمانه می‌ماند
خدای من که چه دردآور است قصه‌ی عشق
پرنده می‌رود و آشیانه می‌ماند