های فقرآلودگان! آن گنج بادآورد کو؟
آن یَل گردن‌فراز پهنه‌ی ناورد کو؟
سرخ‌رو، نی سرخ‌جامه، سبز چون روح بهار
آنکه پیش دشمنان رنگش ندیدم زرد کو؟
با زبان بی‌زبانی داستان‌پرداز بود
آن نگاهان نجیب، آن چشم غم‌پرورد کو؟
ای کدامین دست ناپیدا ز پا افکندی‌اش
کو چنان دردآشنای دیگر ای بی‌درد کو؟!
آنکه شب‌های سترون را به خاکستر نشاند
آنکه پیغام بلوغ عشق می‌آورد کو؟
دفتر سرخ شهادت را دلارا شاه بیت
آن به‌سوز سینه در دیوان هستی فرد کو؟