چنان به قلب زمین و زمان عزا برپاست
که کربلا شده آن، این چو روز عاشوراست
ستاده نبض زمین و زمان ز شور و تپش
که روز رجعت «روح خدای»، سوی بهشت
شکوه زمزمه رحلت «خمینی» شست
دگر ز دفتر این قرن، هر چه مرثیه‌هاست
بناز ای ملکوت برین، که مهمانت
یکی بزرگ روان است کز مَلَک والاست
به شرق و غرب، نسیما! بر، این پیام ز باغ؛
ز هر پرنده هنوز آن سرود «نه» بالاست
شکست قد علمدار حق اگر چه، مگر-
قیام قامت سبز درفش او برجاست
مگو که پیر «قم» از میکده برون رفته است
ز جام امر «قم» اش تا که نشئه در سر ماست