دو سرنوشت

فرا گرفته وجود مرا عدم باشد
دمی که با تو نباشم مرا چه دم باشد

به جز خیال به چیزی نمی شود مشغول
دلی که عشق نهاده بر آن قدم باشد

به صورت تو نظر کردنی مرا کافی ست
زیاد در نظر آید اگرچه کم باشد

دو سرنوشت به انگشت کاتبان قدر
اگر به لطف خدا خورده یک رقم باشد

اگرچه خط من و تو موازی اند، امید
به وارسیدن خط های ما به هم باشد