ﺑﺎﺩ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺣﺲ ﺗﻼﻃﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺫﻫﻦ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻏﺰﻟﯽ ﮔﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺳﺮﻡ ﺿﺠﻪ ﺯﺩﻡ ﺩﺭﺩﻡ ﺭﺍ
ﻣﻐﺰ ﺗﺮﮐﯿﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺗﺠﺴﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﺗﺤﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻡ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ
ﮐﺎﺵ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﻟﺖ ﺣﺲ ﺗﺮﺣﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﺢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﺩ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ
ﻣﺮﮒ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﺗﺒﺴﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﺗﯿﺮﻩ ﺷﺪ ﺗﯿﺮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺳﺮﺳﺨﺘﻢ
ﺣﺴﺮﺕ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻓﻘﻂ ﻗﺼﺪ ﺗﻬﺎﺟﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﺭﺩ ﺷﺪﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﻓﻘﻂ ﺩﺭﺩﻡ ﺭﺍ…
ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺗﻮﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ