باز کابل در عزا بنشسته است

باز خونِ بی گناهان، بی کسان
جاده ها را جویباران ساخته
باز رویِ نعش هایِ زخم زخم
شهر، سوگِ تازه ای انداخته

کشته می گردد، برهنه، گرسُنه
کودکانِ بی سیاست، بی تفنگ
باز زانو می زند در پایِ مرگ
مادرانِ نابلد با جور و جنگ

باز بازی می کند با نعشِ شهر
پنجه هایِ کرکسِ بیدادِ نو
باز قد برمی کند فوّاره ها
از گلویِ زخمِ نو، فریادِ نو

باز کبر و کینه دامن می زند
عقدهٔ حیوانیِ نامرد را
یا یتیمی می فزاید بر یتیم
یا که دردی مر دلِ پر درد را

باز بر این شهرِ بیمارِ فقیر
بولهولِ خون دهن وا می کند
آسمان بارِ دگر از دورِ دور
مردنِ ما را تماشا می کند

باز ملّت خون چکان از پای و سر
مرده هایش را شماره می زند
باز ملّت داغ داغ از دستِ غم
نسجِ خونینِ کفن بر می تند

باز شب در هیئتِ آوارِ خون
تیره تیره می خزد بر بام و در
باز روز از بسترِ سُربینِ صبح
خسته خسته می گدازد پای و سر

باز در جنگِ دو تا قُچ، پایِ میش
می شود اشکسته و جان می دهد
در گلاویزیِّ دو ورزا به هم
هین خرِ بیچاره تاوان می دهد

باز آن را که نه پایِ رفتن است
زین ولایت بُمّ بر سر می زنند
باز آن را که نه پایِ ماندن است
زین ولایت نعل بر پا می کنند

باز مرمی ها و آتش پاره ها
چشم ها و سینه ها را می درند
اضطراب و هول افتاده ست باز
باز از هر سو جنازه می برند

این یکی در کنجِ مخفی گاه سخت
آن یکی هم بر بلندا کینه توز
تا بپرسی، کیست که کشته شده
بانگ آید که: سقا، که: پینه دوز

باز شهرِ خسته از بسیار مرگ
سوخته، ویران شده، بشکسته است
آسمایی باز می مویَد ز سوگ
باز کابل در عزا بنشسته است