سترونِ شب را
در گوش شاهپرک آواز می‌خوانم
انجیرهای ناشکفته‌ی دهکده‌مان
یک به یک روشنایی‌خورشید را زمزمه می‌کنند
و این جا هنوز
“مار از پونه بدش می‌آید”
پرندینه‌گی برگ توت؛
استحاله‌ی هزار فرزند قسم خورده‌ی ابریشم را
در بامداد تنهایی
و شام شلوغ آذان می‌دهد
تا کاروان شب به‌دوشان ره به خانه‌ی خورشید نبرند
من این جا هنوز
سترونِ شب را آواز می‌خوانم.