بگذار به نام تو غزل سر كنم، ای دوست
بیت الغزل نام تو از بر كنم، ای دوست
بگذار كه من بی من ازین شهر مسافر
آیم به درت سرزده و سركنم، ای دوست
بگذار كه از بادۀ پرشورِ مدامت
شور دگری در سر ساغر كنم، ای دوست
بگذار كه عشق تو برم خانه به خانه
هرخانه به این نور منور كنم، ای دوست
در سینۀ هر گل سحری پرورم و باز
در رهگذر یاد تو پرپر كنم، ای دوست
در آینۀ دیدۀ محتاج به دیدار
تصویر تو را دیده مصور كنم، ای دوست
در خانۀ دل تنگی دیوار نگنجد
هر آنچه كه دیوار بود در كنم، ای دوست
در نور سحر، برق گهر، گرمی اخگر
صد جلوه ز تو بینم و باور كنم، ای دوست
ایمان من و نام تو پیوند ازل بود
بگذار كه پیوند مكرر كنم، ای دوست