بجز رحمت پیمبر از دری دیگر نمی آمد
ولو نجرانیان را تا ابد باور نمی آمد
از آن لبخند در لبخند، از آن لطفِ بی پایان
از آن احساس بی اندازه نفرین بر نمی آمد
غرض نفرین نبوده مطمئن باشید ای مردم
برای چند نصرانی که پیغمبر نمی آمد
برای‌چند نصرانی اگر مقصود نفرین بود
یقینا حجتی بالاتر از قنبر نمی آمد
نبی پیش از خودش از شوق آمد تا بفرماید
بدون مرتضی یک گام این سوتر نمی آمد
نبی پیش از خودش؟ آری، نبی پیش از خودش آمد
پیمبر را نمی دیدند اگر حیدر نمی آمد
مرا دارد شراب مدح حیدر می برد با خود
وگرنه عقل هرگز تا لب ساغر نمی آمد
مگر انگور طبعش می‌رسید امروز آقا جان
اگر این بچه شاعر تا نجف یک سر نمی آمد
به حاصل‌خیزی خاک درت تاریخ شک می‌کرد
اگر دُرّ گران از خاک اینجا در نمی آمد
بدون هیچ حرفی میروم جایی که زهرا جز
به استقبال از تنهایی شوهر نمی آمد
بدون هیچ حرفی میروم پشت همان در که
میان شعله‌اش جز دود و خاکستر نمی آمد
یقین کردند آن مردم که نفرینی نخواهد بود
و الا غاصبی با شعله پشت در نمی آمد
میان خانه زینب چشم بر در منتظر مانده
ولی از کوچه های بی کسی مادر نمی آمد
بدون هیچ حرفی می روم در بین گودالی
که سویش جز سنان و نیزه و خنجر نمی آمد
همان جایی که می‌دید از بلندی شمر می آید
ولی افسوس دیگر کاری از خواهر نمی آمد
یقین کردند آن مردم که نفرینی نخواهد بود
والا ساربان دنبال انگشتر نمی آمد