کبوترهای سبز جنگلی در دوردست از من
سرود سبز می‌خواهند
کودک ایستاد
پارگی پیرهندر دهان دنده های لاغرش بود
به خاطر تو بود که انارها طعم داشتند
و سمبوسه های دهنی در عصر انقلاب...
اینجا کابل است
شهر مه گرفته‌ی بارانی...
یکی را آب از تو می گیرد
یکی را آتش...
در خیابان های سنگین گوش
بر فرازِ بامِ این محجر آفتابی نیست
و این چنین که تو می میری ای سپهبدِ پیر
بجز دعا و بجز گریه زین سپاهیِ درد
در پرده‌هایِ نازکِ شیدایی
یاری نمانده‌است که بنوازد
کسی نمانده که لبخند را ترانه کند
و خود نه لبخندی است...
دیوانه عشق را
در روبه‌رویِ حادثه...
وقتی که درّه را
تاریکی و سکوت در آغوش می‌کشد
تقویمِ سال باز به هم خورده ست
بربادیِ شکوهِ سپیداران آغاز گشته و...
