غزل

دریغا عطر نارنجی که راز آمیز در قوطی

به کشتن داد شهری را پر از پاییز در قوطی

سرگرم یا حسینم و دلتنگ یا حسن

دلتنگ بی‌قراری آهنگ یا حسن

ﻣﻦ ﺳﺮﮔﺬشت‌های ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺭﺍ

ﺑﯽ ﺣﻀﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ

ای یار! ای زیباترین! هر جا که باشی دوستت دارم

عشقِ نهانِ نازنین! هر جا که باشی دوستت دارم

قاب عکسی کهنه‌ام در گنجه... پیدا کن مرا

بر غبار صورتم دستی بکش‌؛ ها کن مرا

تصویر ماه در بغل قاب گریه کرد

گل‌های ارغوان همه خوناب گریه کرد

نه تخت می‌طلبم نی به حسرت تاجم

پرنده‌ام به هوای بهار محتاجم

كابل كبوترهای بی‌جان را بغل می‌كرد

زخمی‌ترين شهری كه انسان را بغل می‌كرد

دست‌هایت روسری را از وسط تا می‌کند

این مثلث در مربع سخت غوغا می‌کند

کنار حادثه می‌پوشم، غمِ سیاه-سفیدم را

سپس به عکس تو می‌دوزم، دو بُعد کوچک دیدم را

مى‌رسد روزى كه مى‌رقصيم از دنيا برون

مى‌شود از آستين دوست، دست ما برون

می شكافد سیاهی شب را

آخرین لاى لاىِ یک مادر