غرور و ناز تو زیباست با زنانگی ات
مرا ببوس، بریز از شراب خانگی ات
از خانه می‌کشم به خیابان شریف را
تا تر کند ترانه باران شریف را
بلخ با چهره‌ی اساطیری غرق اندوه کرده دنیا را
زخم‌ها جلوه‍‌ی دگر داده‌ست سرزمین همیشه تنها را
پذیرا شو! مرا ای عشق انسانی پذیرا شو
مرا با بوسه های گرم و طولانی پذیرا شو
عبور می کند از کوچه های وحشتناک
حدود نیمه ی شب بوی خسته ی تریاک
عاشق نباشی حس باران را نمی‌فهمی
فرق قفس با یک خیابان را نمی‌فهمی
نوروز از راه آمده بر تن گل‌سرخ
همراه با آلاله و سوسن گل‌سرخ
چون یخ همیشه در دل گرماستی وطن
بدون شک که دوزخ دنیاستی وطن
از پنجره می‌دید که چاهی است به راهم
لبخند به لب داشت که راهی است به چاهم
چه زود ریخت پر و بالم؛ ای بهار جوانی!
فسرد و یخ زد و خشکید شاخسار جوانی
ز بسکه رانده شد از جام لب ترانه من
شکست زمزمه در روح شاعرانه من
