غزل

برداشت کوله پشتی و یک راه، بی هدف

در یک مسیر خلوت و دلخواه، بی هدف

به روی اسکلتم تکه های خون چسبید

همین که زاده شدم طرحی از جنون چسبید

بر پرده های شب تو بزن تار قاصدک

سر کن حدیث لحظه ی دیدار قاصدک

چه فصل ها که به نای گلو ترانه شکست

چه بی‌صدا، چه غریب و چه غمگنانه شکست!

سر تا به پا تغزل شیواست نازنین

آواز خوان ساز غم ماست نازنین

قسم به می که از او جان و هم جهان زنده است

قسم به نی که در او شور عاشقان زنده است

آمد بهار تا برد از دلها زنگ

برخیز و سوی سبزه و گل کن آهنگ

رسوایی روزی است پریشانی ما را

کز پرده شب می کشد عریانی ما را

التماس از من و امثال من اصلا دور است

مرد آن است که هر طور شده مغرور است

این روزها مدام چراغانیِ غمم

از حال من مپرس که سرریز ماتمم

به‌ جز رحمت پیمبر از دری دیگر نمی‌آمد

ولو نجرانیان را تا ابد باور نمی‌آمد

سرشار از غرور و غزل بوده عشق تو

آری چقدر ماه عسل بوده عشق تو