برون پنجره ی تیره ی همیشه ی من
نهال نو تک من، دست و پا و ریشه ی من
درون خلوت خود کرده ماه سر در چاه
و در سیاهی شب قصه ی سحر، در چاه
خون‌واژه‌ها هجوم می‌آوردند
تا بشکنند قفل دهانم را
به حُکم چشم‌هایت می نویسم نامه ای دیگر
دلم را در میان نامه می پیچم پریشان تر
امسال هم گذشت و دلی شعله ور نشد
چشمی برای غربت آیینه، تر نشد
او را نه بد نه خوب فقط ماه می‌کشم
او را غم یک آدم خود خواه می‌کشم
نشسته برف پیری روی مویت، دلم می‌خواست تا باران بگیرد
تنت از خستگی خرد و خمیر است، بیا تا خانه بوی نان بگیرد
جامانده روح دختران، آن‌سوی دروازه
دنیای سبز و بیکران، آن‌سوی دروازه
نگاهم می‌کنی و می‌شود اعجاز بی‌تردید
جهان گردیده از چشمان تو آغاز بی‌تردید
بزن جرقه، برقصد خیال در آتش
شود مشاهده ققنوس و بال در آتش
قطب شمالم، بهار ندارم
کوه یخم، برگ و بار ندارم
لب نه، دهان نه، كام و زبان نه، سكوتِ محض
آرامِ جان نه، جان نه، جهان نه، سكوتِ محض
