چنین تکرار شد یکبار دیگر سوره الفیل
و بعدش بی‌امان بر لشکرت بارانی از سجیل
بنی صهیون که می‌دیدند تنها برج خیبر را
کنون دیدند بازوهای قدرتمند حیدر را
مایل به دوری اینقَدَر از من چرا هستی؟
آن سان که محکوم است آخر به «فنا» «هستی»
آدمی را بهشت کافی بود، آدم از بوی سیب می‌ترسید
نه به سمت درخت‌ها می‌رفت، و نه چیزی ز شاخه‌ها می‌چید
این روز ها و خون من و گردن از شما
صد ها بهانه کردن و آوردن از شما
شد صدای هلهله از گنبد اخضر بلند
تا که شد دست علی با دست پیغمبر بلند
کاش صحنه برگردد مکه با شما باشم
دوربین عکاسان بر کجاوه‌ها باشم
بنا بر یک خبر اوضاع چشمان تو بحرانی ست
درون چشم‌هایت موج‌های سبز زندانی ست
من که زاییده‌ی همین خاکم، ریشه‌ی من که از خراسان است
من کجا را وطن بنامم پس؟ من که دار و ندارم ایران است
آغوش باز کردی اما کفن شدی
گهواره را نداده تکان، گورکن شدی
لعل ما مشترک است و دو بدخشان داریم
چند جسمیم جدامانده که یک جان داریم
برف آمده به قامت قحطی و انتحار
گلشا چگونه سر کند امسال تا بهار؟
