غزل

خشکیِ چشمانم دلش باران طلب دارد

امواج فریادم دلش طوفان طلب دارد

دو لبخند غزل، رقص سپیده مریم و یلدا

دو سیبی باغ همسایه که میرقصند در دریا

پدرم روی چهره‌ی ماتش، چینِ ناچاری وُ تحمل بود

همدمِ چشمهای نمناکش، جانمازی پُر از توکُل بود

مرا ببر به بلندای روستایی که

خبر فقط خبر عشق و عاشقی باشد

مباد بشکند ای رودها غرور شما

که اين صحيفه شد آغاز با سطور شما

جهان مخروبه و شاه جهان بیل

تفنگِ بی صدای این زمان بیل

برای دیدن ماه آمدم امشب سر کویت

کشیدم خویش را چون سایه ات آهسته پهلویت

گاهت برق زد از چشم‌هایت ماه روشن شد

به یک موج نگاه تو جهان ناگاه روشن شد

در جاده ای که رو به خیابان چشم توست

چشمی همیشه دست به دامان چشم توست

از تک تکِ پاهای دلیران خبری نیست

از آن نَفَسِ گرم خیابان خبری نیست

خدایا نام تو مانند یک گوهر دل انگیز است

که هر جا نقش بندد بر سر هر در دل انگیز است