سیصدوشصت‌وپنج روز غریب با قطاری از این مسیر گذشت
سیصدوشصت‌وپنج صبح و غروب بر سر این چنار پیر گذشت
رفیقم، روزها «کار» است و شب، سگ‌های ولگرد است
سرم در زند‌گی گرم و دلم از زند‌گی سرد است
چشمش به در که گل پری‌اش را بغل کند
با اشتیاق دلبری‌اش را بغل کند
...و از رنج پدر زخم عمیقی در بدن زنده‌ست
تفنگ خشمگینش - تا هنوز - آتش دهن زنده‌ست
دوباره شب شده و یاد اوست مهمانم
درخت گشته‌ام و رنگ و بوست، مهمانم
طبق معمول این حوالی سهم چشمان شماست
سبز شالی زار ها محتاج باران شماست
لب درياچه ها کج می کند ابروی ماهش را
به چنگ باد و آتش می دهد طرح نگاهش را
در من دوباره زنده خواهد شد، اندیشه های آتشین امشب
شوق عروج آسمان دارم از حجم سنگین زمین امشب
از شاخه های سرو و صنوبر بلند شد
ناگاه دسته دسته کبوتر بلند شد
این بزم عاشقانه برای ثواب نیست
در درس عشق، حرف حساب و کتاب نیست
مگو که باغ کجا رفت و آشیانه چه شد
مگو ترانه سرایان چه شد، ترانه چه شد
غرور و ناز تو زیباست با زنانگی ات
مرا ببوس، بریز از شراب خانگی ات
