غزل

غزل غزل پر دردم غزل غزل سردم

چگونه با سبدی بی ستاره برگردم

در بازوی من رسم کن رنگین کمانت را

از چشم‌های من تماشا کن جهانت را

می‌کشاند مرا به سمت خودش باز از لابه‌لای شب‌بوها

با دو دستان پُرطراوت خویش می‌رهاند مرا در آن‌سوها

«جان پدر کجاستی؟»، «اینجا کنارِ جو»

لت می‌خورم به دست دو مأمورِ تندخو

شب بی تو از ستاره صدایی نمی رسد

آوای ماهتاب به جایی نمی رسد

ای ابر خشک! آبی از اين چشم تر ببر

در گوش تاک تشنه ز باران خبر ببر

شاخه بی­‌سیب و جهان دامن پُر از سنگ است

بر سر هیچ میان دو برادر جنگ است

از باهمیِ قطره دریا می‌شود پیدا

برخیز، از امروز، فردا می‌شود پیدا

جاریست در هوای خراسان بهار تو

در ذهن کوچه‌ها و خیابان بهار تو

کاش باشد آرزو سبزه نشین خوشبختی

برگ‌های زندگی پر از نگین خوشبختی

ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺟﺎﯾﺖ ﺑﺎﯾﺴﺖ

ﻋﺰﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺰﻡ ﮐﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﺖ ﺑﺎﯾﺴﺖ

افتاده تا که در دل آیینه‌ها، غزل

تکرار هر نفس شده در سینه‌ها، غزل