و عاقبت به حضور بهار پی بردیم
به عطر گمشده‌ی روزگار پی بردیم
چارسو درخشیدن گرچه کار خورشید است
کوچه جماران هم در شمار خورشید است
دویده‌ام از پی تو بی‌سر، چه جست‌وجویی چه افت‌وخیزی
و تو چنان آهوان وحشی، ز سایه‌ام نیز می‌گریزی
لهجه‌ام درّ دری اما زبانم پارسی‌ست
روح من شهنامه است و جسم و جانم پارسی‌ست
تموز ما چه غریبانه و چه سرد گذشت
کبود جامه ازین تنگنای درد گذشت
خوشا آهوی صحرا با لبانش نام ما گفته
مرنج ای دل که دلبر وصف ما یا ناسزا گفته
در من تمام درد جهان رقص میکند
چنگیز های چرخ زمان رقص میکند
هر بی‌وطن به یاد وطن گریه میکند
مرغ اسیر پشت چمن گریه میکند
سروگونه سال‌ها در استقامت سوختیم
پیش امواج جهنم پر صلابت سوختیم
تا در چه بهاری گل من واشده باشی
ما گم شده باشیم و تو پیدا شده باشی
مثل آهنگِ قشنگیست که پی هم شده است
عشق امروز سراسیمه ی آدم شده است
من حاصل پیوند گل‌های بهارم
من مادرم را مثل بابا دوست دارم
