غزل

شب بود و ما در آخرین تاریخ جان داریم

بی هیچ حرف و منطق و توبیخ جان دادیم

مادرم را بگو ستاره بچین باز هم لابه‌لای گیسویش

دخترت را بغل بگیر و بخند با دو چشمان مست آهویش

زمانی قهوه ی تلخم، زمانی شهد شیرینم

زمانی ذره ی خاكم، زمانی ماه و پروینم

كاش میشد پرنده ای بودم، میزد از شوق، بال و پر سویت

میشدم تحفه ای به دستانت یا گل سرخ، لای گیسویت

صدای زنگ کلیسا به جای بانگ اذان

نشسته ایم در انبوه بادهای وزان

روی دفترچه‌ی غزل‌هایم، سوژه‌ی شعرهای من بودی

و خدا را که یاد می‌کردم منتشر در دعای من بودی

یک آواره شد در جهان بیشتر

و دستی به سوی دهان بیشتر

به روی دفتر من یک درخت و خانه کشید

برای هر دویمان طرح آشیانه کشید

طوفان زده ست بعد تو حال و هوای من

از تو پر است خالی این روزهای من

روز تو شب، شب تو بی‌جان بود، گرم تدفین برگ و گلدان بود

سهم دنیا، بهار، گلباران، سهم تو آه، تیر باران بود

گیسو بیفشان دختر کابل به ناز امروز

ما را به جام چشم‌های خود بساز امروز