من و این گردش و دور و تسلسل های بی پایان
من و این روزگار مانده در بیداد یک طوفان
مانده ای خسته از ابهام سؤالی چون من
حس ناباروری، مه شده حالی چون من
دانای کار خود است طبیعت
خار می‌داند کجا بخلد...
دوباره مرکز آشوب و شور شر شده‌ای
تو پایگاه جهانی زور و زر شده‌ای
گل زعفران، گل زعفران
تنها تو حال مرا می فهمی و زنبورهای عسل...
بر پله نشسته ای با زیبایی ات
با کفش‌های کتانی و ژاکت سبزت
زخم زخمم، ناگزیرم سنگ اما نیستم
صبر دارم می‌پذیرم سنگ اما نیستم
ای روزگار، غربت انسان چگونه است؟
دردِ غم و حکایتِ هجران چگونه است؟
دلبر برادر است، دلاور برادر است
شب آمده است و ماه منور برادر است
بیا که باغِ امیدم دوباره گل بدهد
جنون هر هیجانم شراره گل بدهد
گفت: به اخبار سیاه پشت کن
تلویزیون را خاموش کن... شال سرخ بپوش...
تو نیستی و تمامم چگونه شعر بگویم؟
پس از تو شعر حرامم چگونه شعر بگویم
