مانند عطری روی تن‌پوش تو می‌مانم
مانند آهنگی فراموش تو می‌مانم
مرا به حال خودم زرد و زار بگذارید
دلم گرفته از این روزگار، بگذارید
تو را از شیشه می‌سازد، مرا از چوب می‌سازد
خدا کارش درست است، این و آن را خوب می‌سازد
سلام حضرت اندوه! بانوی تردید
بغل بگیر مرا جای پنجه‌ی خورشید
خسته، آهسته بی‌سلام و علیک؛
آمد امسال بی‌صدا نوروز
دو پا و دست و گردن می شوی مرد
چقدر اندازه من می شوی مرد
نه گفتن
از تو ای دوزخِ تنگ!
که می داند درختِ تشنهٔ تنها چه می خوانَد؟
به زیرِ آفتاب از آب، از دریا چه می خوانَد؟
برپاست رقص و شیون افلاک در من
کوهم که پیچیده‌است این پژواک در من
دو چشمت چلچراغِ شامِ عاشق
نگاهت بسترِ آرامِ عاشق
با خشم آذرخش؛ چو جنگل در اوفتد
موج شرر به خرمن خشک و تر اوفتد
ما به سوی روشنی رفتیم در باران خون
زیر بال ماست اکنون آسمان نیلگون
