بگذر از من که دلی خسته و پر غم دارم
درد ارثی ست که از حضرت آدم دارم
چه شهری! قبله اش سنگ هبل های "تبرخورده" ست
بهارش عرصه ای از دشنه های "در جگر خورده" ست
ای گل! تو را گلدان روی میز خواهم شد
یک عمر، از تنت لبریز خواهم شد
قطره‌های اشک در اندیشه دریا شدن
چشم‌های پر گناهی در تب بینا شدن
با هزاران درد در آغوش تو بنشسته‌ام
ای وطن! چون مادری و من به تو وابسته‌ام
شبانگاهی که در قُم مژده‌ی شیراز دادندم
تو گویی نیک کِرداران رها کردند از بندم
شکر، خوبم، نفسی بازدم و دَم دارد
سفره‌ای هست؛ اگر بیش اگر کم دارد
این خانه را پر کرده‌ای از یاسمن، نورا...
ای غنچه‌ی زیبای من، دنیای من، نورا...!
شیرینا قند یزدی از بلندای مَه رویت
مگر کم می شود تا من ببینم روی دلجویت
گلویت را برید و می فشارد غم گلویم را
غمی با وسعت آشفته ی عالم گلویم را
خاطرات کهنه‌ی برف زمستان مانده است
رد پای رفتنت روی خیابان مانده است
