بوی یار است و به هر جا سخنی گل کرده
یارب این گل ز چه چاک یخنی گل کرده؟
نقطه و خط و حرف، با شادی، روی تخته قطار منتظر است
همه مجموعه ی الفبا نیز،یک طرف آن کنار منتظر است
این سد سکندر است بر رود هرات
یا آب حیات می‌رسد از ظلمات؟
دست در دست باد، دختر من
می‌زند رنگ نو به دشت و دمن
تف نکن بر ذهن من این واژه های درد را
طاقتم دیگر نمی آید فضای درد را
صدبار مرده می‌شود و زنده می شود
صد بار پوست می‌دهد و رنده می‌شود
گفتگو با لب خاموش تو چیز دگری است
چشم در چشم خطاپوش تو چیز دگری است
از باده نه؛ بلکه از هوایت مستم
تا آخر خط بر سر پیمان هستم
تو بارانیّ و من لب‌تشنه رودم
تو غوغایِ تمامی، من سرودم
ای آتشِ افروخته در جان و تن من!
ای یاد خوشت مرهم زخم کهن من!
نشستم روبه‌رویش
با ارغوان‌های پرپر کابل در قلبم
غمگین نبینمت! چندین دگر نه تو
زین بیشتر نه من، زین بیشتر نه تو
