پر شد چنان‌چه کاسه‌ای ازدرد، بیخیال...
روزی که برگ‌ها همه شدزرد، بیخیال...
ورق برگشته است و یار من گیسو پریشان است
دل دردانه‌اش آیینه از ساز خراسان است
ماه با آن منزلت در حوضِ ماهی کوچک است
کوه اگر باشم به چشمان تو کاهی کوچک است
به خاطر تو بود که انارها طعم داشتند
و سمبوسه های دهنی در عصر انقلاب...
غرقم در این دعا که الهی ببوسمت
می خواستم بدون گناهی ببوسمت
بی‌تاب و بی‌قرار توام، پیش کس نگو
من زخم بی‌شمار توام، پیش کس نگو
تیغی که داشت جوهر پیکار نازنین
کی می‌کند اطاعتِ زنگار، نازنین
جهان دلتنگی و اندوه آدم را نمی فهمد
کسی در اوج شادی معنیِ غم را نمی فهمد
صدا موج طراوت از گلوى رود آورده ست
خدا يك بار ديگر حضرت داود آورده ست
می نوشتم از تو باران باز باریدن گرفت
خیل شب بو در سکوت باغ رقصیدن گرفت
گرچه دور خانه ام صدها نگهبان داشتم
باز با غم رفت و آمدهای پنهان داشتم
