اشعار

چارفصل درد را می نهی به کوله بار

می خورد رقم چنین سرنوشت و روزگار

تصویر زخم خوردۀ فرهاد روی کوه

تا عمق ذهن خسته ام انگار می رسید

ترک دوری کن بیا حداقل نزدیک‌تر

هست تقدیر من و تو از ازل نزدیک‌تر

لبریز حس تازه، آبستن بهارم

مثل تن درختی، صد ریشه انتظارم

انگار در نگاه تو یک حرف مبهم است

چیزی میان قصه ای از غصه و غم است

بدون شبهه؛ دلم آنچه از خدا می‌خواست

تو بودی و تو و از هر کست جدا می‌خواست

مباد؛ یک سر مو شبهه در صَداقت ما

که بوده است از اول همین؛ سِیاقت ما

بیا باران شو و جاری شو و بردار سدها را

به پیکارِ «نخواهد شد» بیاور «می‌شود»ها را

گرفتی از من و دادی به دست سرنوشت او را

به دیوار سر راهم نشاندی خشت خشت او را