اشعار

با تکه تکه ی بدنم ساز جنگ زد

همسایه سایه ی پسرم را به سنگ زد

در جان واژه‌ها جریان داشت

اویی که استعاره‌ی من بود

فرض کن پنجره‌‌ ام، رُخ به رُخ‌ ات وا شده‌ام

یا دَرِ خانه‌ی عشقم که تماشا شده‌ام

تو رنگ آبی هفت آسمان را با خود آوردی

زمین سبز و باغ ارغوان را با خود آوردی

از بختِ بد اگر قدغن شد حضورها

خاکم کنید بر سر راهِ عبورها

دوباره قریه و قشلاق و مردمان فقیر

شکارهای «خداداد» و آهوان اسیر

ماییم و انتظار فراوان، بدون برف

آیا شنیده اید زمستان، بدون برف؟

بیا بپیچ سر اصل ماجرا، انگور

پرنده باش! بپر شاخه، شاخه تا انگور

بگو تو را چه بخوانم! که در خیال بگنجی

که حال در نظر آیی و در محال بگنجی

اگر چه دستخوش حادثات دیگری ام

هنوز گاه گداری به فکر می بری ام

خط دستم امتداد ناگزیر سرنوشت

روزگاری هست تنهایم اسیر سرنوشت

دست و دلم قدم به قدم ریخته

تقصیر زلف توست به هم ریخته