اشعار

درين زمانه‌ی بی‌هم‌نفس به کوه رسيديم

که تا، ز غربت پامير يک صدا بگشايم

نرگسم اما ز استغنا کله گم کرده‌ام

شاعر شهرم؛ ولی شعر نگه گم کرده‌ام

دل غریب من از گردش زمانه گرفت

به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت

من تک درخت شرقی مغرب نشینم

جا مانده آنجا ریشه ام در سرزمینم

به هیچ حال نکندم دل از جهان که تو باشی

اگر چه هیچ نبودی مرا، چنانکه تو باشی