بگــــذار تـــا بگـــریم چون ابر در بهـــاران *** کـــز سنگ ناله خیزد روز وداع یـــــــاران
هر کس شراب فرقت روزی چشیــده باشــد *** داند که سخت بـــــــاشد قطع امیــــــدواران
با ساربان بگــوییــــد احـــوال آب چشمــــم *** تا بـــر شتـــر نبنـــدد محمـــل به روز بــاران
بگــذاشتند ما را در دیـــــــــده آب حســرت *** گــریان چو در قیــامت چشم گنــــــاهکاران
ای صبح شب نشینان جــانـــــم به طاقت آمـــد*** از بس کــــه دیـــر آمـــد شـــام روزه داران
چنــدین کـــه بر شمــردم از ماجرای عشقت *** انـــدوه دل نگفتم الا یــــــک از هــــزاران
سعدی به روزگاران مهری نشسته بـــــــردل *** بیــرون نمی توان کــرد الا بـــه روزگــاران
چنــدت کنـــــم حکایت شـرح این قدر کفایت *** باقی نمــی تــوان گفت الا بـه غمگســاران
شعر از سعدی